SEN BU ŞİİRİ OKURKEN

 SEN BU ŞİİRİ OKURKEN.

 Sen bu şiiri okurken
 Ben çoktan bu şehirden gitmiş olacağım
 Artık ne özlemlerimi duyacaksın bıçak yarası
 Ne de telefonların çalacak gece yarısı
 Ve bu zavallı yüreğim olmayacak artık
 Kaprislerinin hedef tahtası...
 Seni sana
 Beni bir akıl hastanesine
 Bırakıp gideceğim bu şehirden

 Nasılsa kavuşamadım sana
 Nasılsa dudaklarının kıyısına varamadım
 Nedense bütün çıkmaz sokaklar adresim oldu
 Ve nedense bütün kırmızı ışıkları üzerime yaktın
 Ne yaptımsa
 Bir türlü sana yaranamadım
 Artık adressiz
 Işıksız
 Ve öylesine ıssızım
 Dünlerin kadar eskiyim
 Verdiğin acılar kadar paslıyım
 İşte çıkıp gidiyorum hayatından
 Nasılsa fark etmez senin için
 Belki çok şanslı
 Belki de en yaşlıyım...
 Artık
 Pusulam hasreti
 Saatim yalnızlığı
 Ve takvimler sensizliği gösteriyor bana
 Neylersin
 Yolcu yolunda gerek
 Belki bundan sonra
 Belki senden sonra
 Adam olur bu “asi yürek”
 Ve dersini alır da bu sevdadan
 Bir daha
 Boyundan büyük denizlere
 Asılmaz kürek

 Yarın bu saatlerde
 Ben yollarda olacağım
 Sen kimbilir kaçıncı uykunda
 Masal mavisi bir rüyada
 Ve elbette o korsan yüreğin
 Yine pusuda
 Oysa
 İlk defa sesimi duymayacaksın
 Sitemlerin sahipsiz
 Soruların cevapsız kalacak
 Belki ilk defa içini kemirecek yokluğum
 Tanımadığın bir korku içini saracak
 Ve ilk defa kendinle hesaplaşacaksın
 Ne oldu?
 Ne oluyor?
 Ne olacak?
 Sonra
 Bir gözün kör
 Bir kulağın sağır
 Bir ayağın kırık
 Bir kolun kesik
 Düşeceksin yollara
 Yani baştan başa yarım
 Yani baştan başa eksik
 Bütün duvarlar üstüne yıkılacak
 Belki ilk defa
 “Unutuldum” diyerek için sızlayacak
 Ve sen bu şiiri okurken
 Ayrılığımız çoktan başlamış olacak
 Belki de son tesellin
 Sana yazdığım “bu son şiir” olacak
 Ve kimbilir
 Unutulmuş bir gecenin tam ortasında
 Başucundaki bir radyoda
 Uykusuz bir şair yüreğini çınlatacak
 Ve bir daha fısıldayacak kulaklarına
 Sana adanmış bu satırları

 “Bütün şehirler uyur
 İstanbul uyumaz
 Ve birgün
 Bütün sevenler unutur seni
 Ama bu “şair yürek”
 ASLA UNUTMAZ...”

AHMET SELÇUK İLKAN.