Nefessiz Kalana Kadar

Nefessiz Kalana Kadar.

Bir gün seni düsünerek son nefesimi verdigimde,bunu bir üstünde dolasan bulutlar bir de ayagini bastigin toprak bilecek.Bir tek onlar anlayacak halimden,bir tek onlar bilecek kadri kiymetimi,bir tek onlar dostluk edecek bana uzun uykumda...

Hiç iyilesemeyecek kalp yaralarimla sarildigim beyaz kefenim,benim acilarim için sargi bezi olurken,agrilarima merhem olacak topragin ve nefessiz kalan bedenime can verecek gökyüzü hep birden sahitlik yapacaklar seni ne kadar çok sevdigime...
Gökyüzü kuslari dolastiracak,toprak çiçekler bitirecek üzerimde.Kuslarin ve çiçeklerin sarkilariyla hasretim dile gelecek nice ömürler boyunca...
Eger bir gün gezinirken güzel yüzünle sokaklarda,gelir de tatli bir rüzgâr,dünyanin en tatli güzel gözlerine,dünyanin en tatli yanaklarina bir öpücük kondurursa bil ki bendendir...!!
Sana hasret gitmis dudaklarimin hüzünlü özlem sarkilarina dayanamamis bulutlarin ve topragin ricasina gelmis bir rüzgârdan en riyasiz,en içten,en yalniz ve en ölümlü öpücügüdür o...!!!

Dünyanin tüm âsiklarindan neset etmis ne kadar öpücük varsa,iste o zaman derin bir ah ederler halime.Tüm âsiklar mezarlarindan bir titremeyle sarsilir,tüm kavusmus sevenler mutluluklarina pisman olup,en içten dualarla yakarirlar Rab'lerine.Tüm mutluluklarini bagislamak isterler;
senin o güzel dudaklarinin bir öpüsüne...
Ne çare ki,bedbaht ömrümün son sayfasi da karalanmis,acilarin alfabesiyle doldurulmus ömür defterim mahsere kadar açilmamak üzere kapanmistir.Lakin kapanmadan giden,sana bakmaya doyamadan giden gözlerim,mezarda da olsa hep seni gözler...

Imkânsizligini bile bile bir Melegin elinden tutarak gelip,son bir sözünü söylemeni beklemem ne kadar beyhude olsa da,bilsen ne büyük bir hasrettir ki,ölümlü bedenimi son uykusuna bir türlü birakmaz...

Nice geceler gördüm,nice sabahlar;lakin topragin karanlik bagrinda gecemi gündüzümü ayirt edemeden seni beklerken bir bakarsin,sen ellerinde boynu bükük iki çiçekle gelirsin.
Adim sanim unutulsun diye ismimi bile yazdirmadigim mezar tasimi öpüp topragimi oksarsin...
Iki damla gözyasi döküp beni ne kadar çok sevdigini söylersin.Uzun uzun anlatirsin bana;mahcup ve kaçamak bakan gözlerimizle bakarak güç bela can verebildigimiz üç bes kelimeyi konusurken ne kadar mutlu oldugunu.Söyledigin her sözün sonunda bagira bagira seni seviyorum demek istedigini söylersin. 
Gelip nefessiz kalana kadar öpmek istedigini.
Ve ben de seslenirim sana asagidan ;
Tipki benim gibi...

Ah sevgili...Gelip geçen ömre kurban edilmis nice büyük bir sevgiydi bizimkisi.Zorlu daglarin zirvelerinde binlerce kilometrelik beyazligin ortasinda açiveren kardelen gibiydi.Ya da milyonlarca kilometrekarelik bir çölün ortasindaki minik bir vaha.Ne karlari eritebilirdik,ne de çölü yesile çevirebilirdik.Olsun...Her sey için mütesekkirim sana.
Yaraticinin içime gizledigi sifreyi bulduran sevgine ...!!
Bil ki,simdi üzerimde uçan bulutlar,altimda uzanmis toprak ve alfabemden sana sundugum harfler yoklugunu aratmiyor bana.Çünkü neyim varsa,sensin...
Neye baksam sensin,Neye dokunsam sen...!!!